Lubuskie Stowarzyszenie Miłośników Działań Kulturalnych Debiut wyprodukowało film dokumentalny o Michale Kaziowie – pisarzu, krytyku literackim i publicyście przez lata związanym z Zieloną Górą. Premierowy pokaz obrazu pt. „Radość życia” odbędzie się w czwartek w bibliotece wojewódzkiej w Zielonej Górze.
Jak poinformowała Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze, postać dr. Michała Kaziowa jest szczególnie warta upamiętnienia jako człowieka, która pokonał przeciwności losu. Kaziów w wieku 20 lat w wyniku wybuchu miny w 1945 r. stracił ręce i wzrok i mimo tych przeciwności jako pierwszy na świecie nauczył się czytać pismo brajlowskie wargą. Dzięki zaangażowaniu aktorki Haliny Lubicz, która była jego opiekunką ukończył liceum, potem studia, a następnie obronił doktorat.
W swojej pracy naukowej zdefiniował słuchowisko radiowe jako odrębny gatunek sztuki. Był redaktorem naczelnym periodyku „Niewidomy Masażysta”, korespondentem i dziennikarzem „Pochodni”, „Gazety Lubuskiej”, „Zielonogórskiego Informatora Kulturalnego” i kilku innych czasopism. Pisał do nich felietony, szkice, recenzje i artykuły publicystyczne. Od 1953 r. był współpracownikiem Polskiego Radia, a od 1994 Radia Zachód w Zielonej Górze.
Realizacji filmu podjęło się Lubuskie Stowarzyszenie Miłośników Działań Kulturalnych „Debiut” przy współudziale Paradoks Film Studio i WiMBP im. Cypriana Norwida w Zielonej Górze. Koordynatorem projektu został zielonogórski pisarz i krytyk literacki dr Robert Rudiak.
„Jego nowatorskie prace, zarówno magisterska, jak i dysertacja doczekały się wydań książkowych w Ossoilneum wrocławskim. Kaziów stał się znawcą i autorytetem w dziedzinie słuchowisk radiowych, jako pierwszy stworzył definicję oryginalnego słuchowiska radiowego, postulując, aby uznać je za odrębny gatunek sztuki. Napisał około tysiąca recenzji radiowych, kilkanaście książek biograficznych – m.in. o niewidomych artystach i działaczach: W. Dolańskim i J. Silhanie, powieść autobiograficzną oraz zbiory opowiadań i esejów” – powiedział PAP Rudiak.
W filmie o Kaziowie wykorzystano wypowiedzi znajomych, przyjaciół, bliskich i jego krewnych, kolegów-pisarzy. Wykorzystano również unikatową, bogatą ikonografię pochodzącą z pamiątek i albumów rodzinnych oraz fragmenty filmów dokumentalnych, reportaży i audycji telewizyjnych o Kaziowie i nagrań ze zbiorów prywatnych.
„Kaziów był na szerokiej liście nominowanych do literackiej Nagrody Nobla. W dobie braku autorytetów społecznych dr. Kaziów jest wart nie tylko przypomnienia, ale promowania jego osoby jako człowieka, który zwyciężył własne ułomności i dokonał więcej niż niejeden zdrowy człowiek. Na świecie osoby, które pokonały podobne przeciwności są stawiane za wzór: powstają o nich filmy fabularne, sztuki teatralne, stawia się im pomniki, ich imieniem nazywa szpitale, skwery i ulice np. Helen Keller” – dodał Rudiak.
Michał Kaziów urodził się 13 września 1925 r. w Koropcu koło Tarnopola, zmarł 6 sierpnia 2001 r. w Zielonej Górze. Był doktorem nauk humanistycznych. Ukończył w 1959 r. liceum wieczorowe w Poznaniu, a następnie polonistykę na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu w 1964 roku i tam też w 1972 r. obronił doktorat. Debiutował recenzjami ogłaszanymi w 1952 r. w „Radiu i Świecie”. Wydał wiele publikacji książkowych. Za pracę i wkład w rozwój kultury był wielokrotnie nagradzany.
Kaziów był członkiem Związku Literatów Polskich w latach 1974-1992, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich od 1992 r., Polsko-Niemieckiego Stowarzyszenia Pisarzy Regionu Nadodrza (od 1992) i działaczem Polskiego Związku Niewidomych. Mieszkał w Koropcu, a po wojnie w Bogaczowie, Poznaniu i w Zielonej Górze.